jak leci? Jestem odrobinkę smutny. Dzisiaj w kalendarzu była opowieść wigilijna, która niemal doprowadziła mnie do płaczu.
Ale może sami powinniście ją przeczytać…Ja też znam pewną smutną historię świąteczną, którą sama przeżyłam. Może doda wam ona nieco otuchy, bo kończy się Happy Endem.
Chcecie ją usłyszeć? Aaaaa więc, kiedy miałam jakieś 4 lata, z caaałeego serca chciałam mieć lalkę. To była taka lalka, którą można było karmić, a ona potem robiła siusiu. 
Każdego dnia oglądałam ją z wielkimi oczami w sklepie przez szybę i prosiłam moich rodziców, żeby mi ją kupili. Ale oni nigdy tego nie zrobili, a ja z płaczem wracałam do domu. Dlatego zawsze, kiedy zbliżały się Święta, malowałam na mojej karcie życzeń caaałkiem dużą piękną lalkę:
Juchhuuuu! Byłam taka szczęśliwa, że zabierałam lalkę ze sobą wszędzie, oczywiście także do przedszkola! Tam wszystkie małe Pandy pokazywały z dumą swoje prezenty. Wszyscy oprócz jednej… Pandy dziewczynki, Luise, która siedziała sama w kącie i płakała. „Dlaczego jesteś taka smutna?“ zapytałam ją. Spojrzała na mnie ze łzami w oczach. Z tego płaczu w ogóle nie mogła nic powiedzieć „Ja…[SZLOCH] nie dostałam… żadnego prezentu 
“. Kiedy to usłyszałam, moje serce skurczyło się, jak wysuszona rodzynka. Kiedy zastanawiałam się, w jaki sposób mogę pomóc Luise, wpadł mi do głowy świetny pomysł. 
No i co? No i co było dalej? Luise przestała płakać?
Całkiem długa ta moja historia świąteczna…
dlatego jutro opowiem wam, jak się ona skończyła.Do usłyszenia
gewcio
PS. Konkurs na odgadnięcie miejsc pokrytych śniegiem wygrywają wylosowane przez nas Pandy: sleev_13, brist, maqi, zoucha i Hetty. Nagroda to czapka renifera:
Gratulujemy!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz